Hoofdstuk 3: Deel 3 van het boek! (eindelijk..)

Hey {NAME}, Super dat je er nog steeds bent om mee te lezen. Het duurde even, want ik zat even in een klein schrijfdipje, maar ik ben er weer. Dus laten we meteen beginnen met het derde deel van Hoofdstuk 3: 'Zo voer je de techniek uit'. De uitlegger wil je niet verankeren, want dan lukt helemaal niets meer. Ik zal heel even uitleggen wat die uitlegger is. De uitlegger is een kant van de persoon die niets voelt bij de verhalen die hij vertelt. Hij kan vertellen over grote trauma’s, maar er zit geen enkel gevoel bij. Nu kan het zijn dat die trauma’s zijn opgelost, maar als hij bij jou komt met ‘iets’ waar die vanaf wilt, dan wil je de kant van de persoonlijkheid hebben die de emotie ook voelt. De uitlegger voelt niets. Sommige mensen hebben een ongelooflijke krachtige uitlegger zoals de mevrouw die bij mij in therapie was voor anorexia. Zij was al op haar dertiende opgenomen in een kliniek voor haar probleem. Ze had alle klinieken ongeveer gehad en toen kwam ze bij mij voor sessies op haar 21e. Je snapt dat zij in die jaren daarvoor alles wel verteld had en daar was totaal geen succes mee behaald. Ze mocht ook euthanasie als ze dat wilde. Dat is hoe het werkt in Nederland namelijk. Ik dacht dat dat alleen voor oudere mensen was, maar ze geven de optie ook aan uitbehandelde jonge meiden. Nu kan ik een mooi verhaal vertellen dat ze na één sessie miraculeus bevrijd was, maar dat was niet zo. Na vijf sessies hadden we wel een doorbraak en dat was toen ik mijn ‘schouderhouding’ ontdekte. Weet je nog dat zij niet wist waar ik het over had als ik iets vroeg over haar moeder, omdat mijn schouder naar beneden hing? Dat was een doorbraak. We hebben in totaal acht sessies gedaan en daarna is ze geëmigreerd naar Amerika. Ze is daar afgestudeerd en leeft haar leven. Ik had laatst nog contact met haar en al worstelt ze nog steeds met haar probleem, ze leeft en heeft een doel. Daar ben ik blij om. Die ontdekking die ik bij haar deed, ben ik gaan testen bij andere mensen en daarna gaan leren aan anderen. Zo kwam het dus dat ik op een gegeven moment zat tijdens het ‘Breek Je Vrij Seminar’ in een zaal voor 200 mensen met een mevrouw met een nekhernia. We komen tijdens dat gesprek in een situatie terecht dat ze vijf jaar oud was met haar opa in een speeltuin. Ze is ook echt opeens vijf jaar. Ze bungelt een beetje met haar benen zoals je kinderen ook wel ziet doen als ze zitten op een stoel. Haar toon is hoger en haar houding beweeglijk. Ik match de toon en het tempo van haar stem en ik match haar houding. Ik vraag haar naar situaties die na haar vijfde jaar gebeurd zijn, die ze mij echt net verteld heeft. Ze weet het niet. Dan vraag ik dezelfde vraag weer, maar nu in een andere toon. De toon waarmee het gesprek begon en ik neem ook een andere houding aan. Nu weet ze wel situaties te benoemen na haar vijfde jaar. Ik wissel mijn toon en houding af. Bij de ene toon (waarbij ik haar vijfjarige zelf match) weet ze niets na haar vijfde jaar te benoemen en bij de andere toon (waarbij ik haar veertigjarige zelf match) weet ze alles na haar vijfde jaar. De zaal begrijpt er niets van en zelf ben ik ook meer dan verbaasd, want dit is de eerste keer dat ik dit meemaak. Dat iemand middenin een ‘gewoon’ gesprek het ene moment precies het antwoord weet op mijn vraag en wanneer ik dezelfde vraag in een andere toon vraag, het antwoord totaal niet meer weet. Het probleem waarvoor ze er zit is een nekhernia, maar daaronder ligt het gevoel van er niet mogen zijn. Dat is het echte probleem. De positieve intentie is in haar geval aandacht. De zaal is muisstil wanneer ik de techniek uitvoer en de delen elkaar voor het eerst laat ontmoeten. Dat doe ik door de vraag: ‘Wist je dat het gevoel van dat je er niet mag zijn, aandacht oplevert?’ Ze is heel even in een soort van shock. Want wat er gebeurt is dat de delen elkaar ontmoeten. Omdat ik ze heb geankerd en die ankers afvuur komen die delen in één vraag naar boven. Het deel wat er niet mag zijn, heb ik geankerd met mijn houding en toon. Ook het positieve intentie deel heb ik geankerd met mijn houding en toon. Dat zijn andere houdingen en tonen zoals je je kan voorstellen. Als je die goed hebt geankerd en getest en je vuurt ze daarna in één vraag af dan ‘zien’ ze elkaar. Je moet je zo voorstellen, ze kennen elkaar niet. Jouw boosheid kent jouw blijheid niet. Wanneer je blij bent, ben je namelijk niet boos. Dat kan niet tegelijk bestaan. Je kunt je als je blij bent ook heel lastig voorstellen dat je ooit boos kan zijn. En als je boos bent, kan je je heel moeilijk voorstellen dat je weer blij kan zijn. Moet je je voorstellen dat je in één vraag tegelijk boos en blij bent. Dat is een heel apart gevoel en op dat moment gebeurt er iets heel interessants. Wanneer je bijvoorbeeld een gevoel van aandacht en een gevoel van er niet mogen zijn verankert bij iemand en vervolgens deze ankers tegelijkertijd activeert met een suggestieve vraag zoals ‘Wist je dat het gevoel van er niet mogen zijn je aandacht oplevert?’, creëer je een cognitieve dissonantie in het brein van die persoon. Dit proces kan emotioneel en mentaal verwarrend zijn, omdat het de hersenen dwingt om twee tegenstrijdige gevoelens tegelijk te verwerken. Wat gebeurt er in de persoon Allereerst gebeurt er een cognitieve dissonantie. De persoon ervaart opeens een conflict omdat waardeloosheid en aandacht normaal gesproken tegengestelde emoties zijn. Dit kan leiden tot verwarring, ongemak of zelfs angst, omdat het brein probeert deze tegenstrijdige emoties te verenigen Ten tweede gebeurt er een conditionering van associaties. Door deze gevoelens te koppelen namelijk, kan het brein beginnen met het associëren van er niet mogen zijn met het ontvangen van aandacht. Dit kan leiden tot een verstoring in de emotionele reactiepatronen van de persoon, waardoor deze mogelijk op zoek gaat naar situaties waarin er niet mogen zijn leidt tot het verkrijgen van aandacht. Ten derde gebeuren er in het brein ook interessante dingen. Misschien ken je het gebied de amygdala wel, een amandelvormige kern aan de zijkanten van je brein die betrokken is bij emotionele verwerking. Die wordt actiever en kan zelfs hyperactief worden door die tegengestelde emoties. De persoon wil een soort van controle dus gaat op zoek om dit op te lossen en daardoor wordt het controlecentrum van ons brein (prefrontale cortex) actiever om te kijken of dat lukt. Lukt dat niet op de een of andere manier, dan kan er conditionering plaatsvinden. Dat gebeurt in ons striatum, oftewel ons gewoontegebied. Die maakt er een gewoonte van als je niet uitkijkt. Want alleen dit proces kan al leiden tot ongewenste psychologische patronen, zoals het zoeken naar allerlei negatieve situaties om aandacht te krijgen of het ontwikkelen van ongezonde beschermingsmechanismen.... Dit was het derde deel van hoofdstuk 3. Binnenkort deel 4 van Hoofdstuk 3! Hoe vind je het tot nu toe? Laat het gerust weten. Mooie dag! Edwin P.s. Wil je eens een keer live iets meemaken? [Kijk dan hier eens]( Wil je deze mails niet meer, dat kan natuurlijk. Vinden we jammer, want waar vind je anders zoveel toffe info over hypnose, maar goed even goede vrienden uiteraard. Maar let op! Je ontvangt dan geen enkele mails meer. Ook niet van de opleiding of cursussen. Dus wil je echt geen enkele mail meer? Ook niet over jouw eventuele cursussen of producten? Echt geen een? Oké [klik dan hier](. Maar zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb. Hypnose Instituut Nederland BV, Industrieweg 10R, 1566 JP Assendelft, Nederland.